Joost Knaap

Het doek lijkt nu toch echt te vallen voor de langstzittende premier in de Italiaanse na-oorlogse geschiedenis: Silvio Berlusconi. Hoewel hij bekend staat om zijn vermogen elke crisis te doorstaan en wel vastgeplakt lijkt aan het pluche is zijn positie langzamerhand onhoudbaar geworden. Gisteren kondigde Berlusconi zijn vertrek aan.

Selfmade man

Alleen dictator Mussolini was langer aan de macht dan Berlusconi. De vijfenzeventigjarige mediatycoon overleefde maar liefst 51 moties van afkeuring. Il Cavaliere (letterlijk: ‘de ridder’) was eens populairder dan Jesus Christus. Vlak na zijn aantreden was hij de verpersoonlijking van een nieuwe wind die door de politiek van Italië raasde. Nu keren steeds meer mensen zich tegen hem en is hij zelfs niet meer verzekerd van de steun van zijn eigen partijgenoten.

Berlusconi werd door veel mensen tijdenlang gezien als het prototype van de ‘selfmade man’. Hij begon zijn carrière met de verkoop van stofzuigers en was zanger op cruiseschepen. Na een studie rechten richtte hij het constructiebedrijf Edilnord op. Tien jaar later lanceerde hij Telemilano een lokaal kabelbedrijf dat uitgroeide in Mediaset, het grootste mediaimperium van Italië. Na dit commerciële succes richtte Berlusconi in 1993 zijn eigen politieke partij op en is sindsdien een politieke factor om rekening mee te houden.

Bunga Bunga

De premier staat niet bekend om zijn onbesproken gedrag. Hij is betrokken geweest bij vele schandalen en schandaaltjes, waarvan de vermeende ‘bungabunga’ sexfeesten in zijn villa het laatste voorbeeld zijn en zette schaamteloos zijn politieke macht in om vervolging te voorkomen.
Naar eigen zeggen heeft Berlusconi echter ‘geen enkele reden om zich te hoeven schamen’. Hij vind zichzelf zelfs ‘veruit de beste minister-president’ in de Italiaanse geschiedenis.

Het privévermogen van de ‘zakenman’ Berlusconi wordt geschat op zo’n zes miljard euro. Het ironische is dus dat hoewel Berlusconi een Italië achterlaat dat op de rand van de afgrond staat, met een staatsschuld van 1,9 triljoen euro, hij zelf de laatste zal zijn die hier iets van merkt.

Delen van satelliet UARS zullen vrijdag 23 september neerstorten op aarde. Volgens de laatste schattingen is West-Europa het meest waarschijnlijke gebied dat getroffen zal worden. De satelliet deed tussen 1991 en 2005 onderzoek naar onder andere windsnelheden en temperaturen in de stratosfeer. Sinds 2005 is UARS niet meer in gebruik en was het afwachten op zijn ‘terugkeer’.  

De UARS heeft de grootte van een stadsbus en zal in 26 brokstukken uiteenvallen, waarvan de grootste 150 kilogram kunnen wegen, volgens The New York Times. Het Spacesafetymagazine maakte een lijst van onderdelen die waarschijnlijk door de dampkring komen. De kans dat iemand getroffen wordt is 1 op 3.200 volgens schattingen. De kans dat jíj getroffen wordt nog kleiner; 1 op triljoenen, aldus NASA.
De ruimtevaartorganisatie stelt: ‘Sinds het begin van de Space Age aan het einde van de jaren ’50 zijn er geen bevestigde berichten van ongelukken veroorzaakt door objecten die terugkeren op aarde. Ook is er geen sprake van schade aan eigendommen veroorzaakt door neerstortende satellieten.’

De hoeveelheid ruimte afval dat om de aarde draait is een groeiend probleem. Op dit moment draaien 22.000 onderdelen groter dan tien centimeter en nog eens vijfhonderdduizend kleinere afvalstukken in een baan rond de aarde, volgens het NASA Orbital Debris Program Office. Het meeste afval bereikt het aardoppervlak echter niet, omdat het verbrandt wanneer het met grote snelheid de dampkring binnentreedt. Het grootste gedeelte van het afval dat wel de aarde bereikt belandt in de oceaan, aangezien de aarde voor 70% uit water bestaat. Volgens NASA valt iedere dag een object uit de ruimte op aarde.

Dankzij het groeiende afval rond de aarde neemt ook de kans toe dat er botsingen zullen plaatsvinden tussen verschillende brokstukken. Aangezien ons leven op aarde steeds meer afhankelijk wordt van satellieten, zal een botsing tussen deze objecten ons leven direct kunnen beïnvloeden. Daarnaast wordt de kans voor astronauten steeds groter om geraakt te worden door rondzwervend afval. Ruimtevaartjournalist Govert Schilling zegt dat er nu actie moet worden genomen tegen het groeiende afval rond de aarde, ‘anders zijn de doemscenario’s dat er over honderd jaar geen ruimtevaart meer mogelijk is.’

De laatste keer dat er grote stukken afval van NASA op aarde stortten was in 1979 in West-Australië. Onderdelen van het zogenaamde Skylab hadden zelfs de grootte van een woonhuis. In 1997 werd een vrouw in Oklahoma geraakt door een onderdeel uit de ruimte op haar schouder. Zij bleef ongedeerd en bewaart het onderdeel in huis als een soort ruimte souvenir.

[youtube_sc url=”http://www.youtube.com/watch?v=5laK2JopaVE” modestbranding=”1″]